معراج الشهداء

تولد: 1337
شهادت:5/4/1361 (امروز)
محل شهادت: مريوان

اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺳﺪ,
اﮔﺮ آن ﻣﻘﺎم ﺑﺮاي رﺿﺎي ﺧﺪا و ﺑﺮاي ﺧﺎﻃﺮ راﻩ اﻟﻠﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ,
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ وﺟﺪاﻧﺶ و ﭘﯿﺶ ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺧﺠﻞ و ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ.

اﻣﺮوز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ رﻫﺒﺮي اﻣﺎم اﯾﻦ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﺪاوم ﺑﺨﺶ راﻩ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوزي رﺳﺎﻧﺪ و اﯾﻦ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﯾﺎري ﺧﺪا ﺗﺎ ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻬﺪي اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ,
و ﻣﻠﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﻣﻮﻣﻦ اﯾﺮان ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ از اﯾﻦ ﻧﻬﻀﺖ ﺳﺮ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﺪ زد ﭼﻮﻧﻜﻪ راﻩ ﺧﻮد را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ.
درآخرﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺣﺴﺎس وﻇﯿﻔﻪ ﯾﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻋﺮض دارم:

ﻛﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻣﺎم و اﯾﻦ ﻗﻠﺐتﭙﻨﺪﻩ اﻣﺖ را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻧﺪ.

اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ در ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻢ، ﺷﺐ ﻗﺪر ﺑﻮد.
ﺑﻪ اﺗﻔﺎق چن تا از همرزما,
ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ اﺣﯿﺎرﻓﺘﻢ,
هرشب, از ﻣﺠﻤﻮع 350 ﻧﻔﺮ اﻓﺮاد ﮔﺮدان,
ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ ميومدن.

ﺑﺮام ﺳﺆال ﺷﺪﻩ ﺑﻮد
تااينكه يك شب از ﻣﺤﻞ ﺑﺮﮔﺰاري اﺣﯿﺎ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ, ﭘﺸﺖﻣﻘﺮﻣﺎ ﺻﺤﺮاﯾﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ
ﺷﯿﺎرﻫﺎی زﯾﺎدي داﺷﺖ,
ﻧﺰدﯾﻚﺷﯿﺎرﻫﺎ,
دﯾﺪم درﺑﯿﻦ ﻫﺮ ﺷﯿﺎر،
رزﻣﻨﺪﻩ اي رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻗﺮآن را روي ﺳﺮش
ﮔﺮﻓﺘﻪ و زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯿﻜﻨﺪ.
ﺻﺪاي ﻣﺮاﺳﻢ اﺣﯿﺎ از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﭘﺨﺶﻣﯿﺸﺪ،
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺻﺪا را ﻣﻲ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ و در ﺗﻨﻬﺎﯾﻲ و ﺗﺎرﯾﻜﻲ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎ
ﺑﺎ ﺧﺪاي ﺧﻮد راز و ﻧﯿﺎز ﻣﯿﻜﺮدﻧﺪ.

⚫️شهيد رضا صادقی يونسی

خیلی کم حرف شده بود، محو نگاهش شده بودم، زیر لب ذکر می خوند ، بعضی جاها به قایقران هشدار می داد که از مسیر برود، تا رسیدیم به ایستگاهی که روی آب، بچه های جهاد درست کرده بودند،یه ایستگاه شناور با عرض حدودا سه متر در چهار متر،محمدرضا آخر حجب و حیا بود ، طوریکه به چشمانم نگاه نمی کرد، از مسجد و محله صحبت کردیم، مدتها بود عقب برنگشته بود، به شوخی گفتم، اجازتو از فرماندتون می گیرم ، با هم یه سر میریم تهران، از نگاه بچه ها فهمیدم که گاف دادم، خیلی زود فهمیدم محمد رضا خودش مسئول همون ایستگاه یا قرارگاه کوچک شناور است.

گفت:” سید جان، من اینجا موندنیم"! بارها این جمله شو با خودم مرور کردم. خدایا این خودآگاهی از شهادت چه جوری نصیب این بچه ها شده بود!

هوا داشت غروب می کرد، جا نبود، وگرنه پهلویشان می ماندم، چون بچه های روایت فتح رفته بودند و من به عنوان عکاس مانده بودم، اگه شما هم این چهر ه های بهشتی رو می دیدید، مطمئنم مثل من دوست داشتید که تو منطقه بمانید. جدا شدن و خداحافظی سخت بود . لحظه آخر برگشتم یه نگاه به قامت سروش انداختم، رعنا و برومند شده بود، با آن سن کمش هیبت یک فرمانده را داشت.
چند روزی نگذشته بود که خبر شهادت جمعی از بچه های اطلاعات و عملیات را شنیدم، قلبم ریخت، اینقدر پرس و جو کردم تا فهمیدم محمد رضا هم شهید شده، کم دقتی کرده بودند، بیسیم شان روشن مانده بود، عراقیها ردشو گرفته بودند ، با خمپاره شناور رو زده بودند…

روایتگر：سید مسعود شجاعی طباطبایی!

سید شجاع الدین جعفری، برادر سعید، نقل می‌کند:

«شبی كه آقا‌سعید در بامداد آن، شهید شدند دسته‌ی ما عملیات داشت. یكی دو ساعت به غروب مانده بود… سعید به من گفت : «تو الان در سِنّی قرار داری كه در معرض نگاه حرام هستی. چشمانت را پاك نگهدار و از گناه دوری كن»

گفتم: «آقا سعید روزگار طوری نیست كه بشود تقوا را آنطور كه شما می‌گویید نگه داشت. صبح كه از منزل بیرون می‌آئیم كسانی را می‌بینیم كه حجابشان را درست رعایت نمی‌كنند»

آقا ‌سعید همانطور كه سرش را با حوله خشك می‌كرد، پرسید: «سن شما بیشتر است یا من؟»

گفتم: شما.

حوله را از روی صورتش كنار زد و گفت: «به وجود مقدس امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) تا به امروزیك نگاه حرام نكرده‌ام»

این قسم بزرگترین قسم سعید بود و چنان این حرف را محكم زد كه اشك در چشمانم حلقه بست…

شهید سید محمد سعید جعفری

یکیشان با آفتابه آب می ریخت، آن یکی سرش را می شست. بهت می گم کم کم بریز.
خیله خب حالا چرا این قدر می گی؟می ترسم آب آفتابه تموم بشه.
خب بشه می رم یه آفتابه دیگه آب می آرم. رفته بود برایش آب بیاورد که بهش گفتم « خوبه دیگه ! حالا فرمانده لشکر باید بیان سر آقا رو بشورن! » گفت « چی می گی؟ حالت خوبه ؟» گفتم « مگه نشناختیش؟»گفت نه.

منبع:کتاب یادگاران، جلد سه، کتاب شهید مهدی باکری، ص 75